pracosfera.com

Niezależnie od kraju, w którym się znajdziemy bez trudu odróżnimy strażaka na służbie lub ratownika na plaży. Strój służbowy spełnia nie tylko rolę ochronną, jest również znakiem rozpoznawczym przekazującym jednoznaczny komunikat. W każdym zawodzie obowiązuje sposób ubierania się określony panującymi zwyczajami lub przepisami prawnymi i regulaminami. Nawet gdy istnieje dowolność w sposobie ubierania się jest to dowolność tylko w ściśle określonych granicach. Przyjście do pracy, w której standardem jest strój codzienny np. dżinsy i koszula w stroju służbowym ratownika byłoby naruszeniem obowiązujących zasad dress code. Rozpoczęcie pracy w stroju ratownika w firmie, w której występuje zagrożenie chemiczne byłoby także naruszeniem zasad BHP i kodeksu pracy.

 
Przepisy prawne w Polsce nie definiują jednoznacznie pojęcia stroju służbowego. Pracodawca w przepisach wewnętrznych określa elementy ubioru służbowego, do noszenia, którego zobowiązany jest pracownik. Strój służbowy powinien być dostosowany do warunków pracy pracownika, a w przypadku odzieży roboczej i ochronnej dodatkowo spełniać wymogi BHP i kodeksu pracy. 

Zgodnie z kodeksem pracy pracodawca jest zobowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie:

• Środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.
• Środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.
• Odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach, jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy. 

Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniającego wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Przepis ten nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z zapisami kodeksu pracy pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny.

Pracodawca może wprowadzić w firmie obowiązek noszenia odzieży reprezentacyjnej nie będącej odzieżą roboczą i ochronną. Zapis dotyczący ubioru służbowego powinien pojawić się w Regulaminie Pracy w firmach zobowiązanych do jego tworzenia lub w innych przepisach wewnętrznych u pozostałych pracodawców. Aby odzież nie będącą odzieżą ochronną można było zakwalifikować jako odzież służbową z punktu widzenia podatku dochodowego, musi być ona jednoznacznie identyfikowana z daną firmą. Mieć określony kolor, krój, oznaczenie np. logo firmy, a konieczność jej używania powinna być zapisana w regulaminach wewnętrznych.

Kodeks pracy określa kary, które może otrzymać pracownik niestosujący się do wymogów pracodawcy dotyczących ubioru służbowego. Są to: kara upomnienia, nagany, a w szczególnych przypadkach kary pieniężne, niedopuszczenie do pracy, aż do zwolnienia włącznie.

Źródło: pracosfera.com